Στην κορυφή του Ολύμπου: «Πετάξαμε» στα 2.918 μέτρα

Ρίγος. Συγκίνηση. Δέος. Θέλεις να φωνάξεις με όση δύναμη έχει απομείνει πλέον στα πνευμόνια σου: «Τα κατάφερα! Είμαι στην κορυφή του Ολύμπου! Είμαι στην κορυφή της Ελλάδας!». Μέσα από μια διαδρομή με αρκετές ιδιαιτερότητες και δυσκολίες, αλλά και τόσα μοναδικά τοπία -και πάντα υπό την καθοδήγηση των πιστοποιημένων οδηγών- πατάς τα 2.918 μέτρα, έτοιμος για πρωινή… επίσκεψη στον Δία και τη θεϊκή παρέα του! Πως, όμως, φτάνεις μέχρι εκεί;

Η ομάδα μας ξεκίνησε νωρίς το πρωί από το κέντρο της Αθήνας με προορισμό το γραφικό Λιτόχωρο (η διαδρομή διήρκησε περίπου 5 ώρες), από όπου και προμηθευτήκαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό μας (κράνη και μποντριέ). Σαράντα λεπτά αργότερα, βρισκόμασταν στην αφετηρία της ανάβασής μας, στη θέση Γκορτσιά, η οποία (μαζί με τα Πριόνια) αποτελούν τα δημοφιλέστερα σημεία για την έναρξη της διαδρομής.

Στόχος 1^ος: Καταφύγιο Πετρόστρουγκας στα 1.940 μέτρα.

Τα σακίδιά μας είναι φορτωμένα με ρουχισμό, προμήθειες και είδη πρώτης ανάγκης για τις τρεις συναρπαστικές (και απαιτητικότατες) ημέρες που έχουμε μπροστά μας. Κλικ! Πρώτη ομαδική αναμνηστική φωτογραφία και η περιπέτεια ξεκινά!

Ένα πυκνό στρώμα από κίτρινα φύλλα έχει καλύψει το ανηφορικό μονοπάτι, ενώ βρισκόμαστε υπό την προστασία της φυσικής σκιάς, λόγω της πυκνής βλάστησης.  Για την ακρίβεια, η θερμοκρασία και το κλίμα της περιοχής μας δίνει την εντύπωση πως διανύουμε κάποιον φθινοπωρινό μήνα, και όχι τα μέσα του καλοκαιριού.

Μετά από 3 ώρες ανηφόρων και κατηφόρων (κυρίως ανηφόρων, βέβαια) και αφού έχουμε συναντήσει κάμποσα καιρικά φαινόμενα (ηλιοφάνεια, ομίχλη, συννεφιά κ.α.) μέχρι τα 1.940 μέτρα ύψος, αντικρίζουμε μπροστά μας το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας.

Πρώτος στόχος: check!

Τα κορμιά μας έχουν ήδη αρχίσει να… διαμαρτύρονται. Ευτυχώς, στο καταφύγιο υπάρχει πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα, ζεστό καθιστικό και δωμάτια με κουκέτες. Παράλληλα, η δεύτερη σάλα που χρησιμοποιείται ως play room, λειτουργεί και ως τόπος συνάντησης με ανθρώπους που εκείνη τη δεδομένη στιγμή, μοιράζονται με εσένα την ίδια λαχτάρα: να κοιτάξουν τον κόσμο από τα 2.918 μέτρα!

Ευτυχώς, τα παιδιά στο καταφύγιο, με τις πλάκες, τα αστεία και τη φιλοξενία τους, καταφέρνουν να δρουν ως… χαλαρωτικό για τους επίδοξους κατακτητές της κορυφής. Βέβαια, και η θέα από το μπαλκόνι παίζει καταλυτικό ρόλο: Ανοιχτός ορίζοντας στη θάλασσα μέχρι τη Θεσσαλονίκη!

Η ώρα, πια, έχει φτάσει 22:00, τα φώτα στο καταφύγιο σβήνουν και η επιλογή είναι μία: Ύπνος και ξεκούραση. Αύριο έρχεται μεγάλη μέρα…

Στόχος 2^ος: Η κορυφή! (Με μια στάση πρώτα…)

Εγερτήριο στις 7 π.μ. Οι κινήσεις είναι γρήγορες και αποφασιστικές: Τρώμε ελαφρύ πρωινό, φορτωνόμαστε με τα σακίδιά μας και βγαίνουμε στην πρωινή μαγεία της φύσης. Η διαδρομή είναι από πριν σχεδιασμένη: Τρεις ώρες πεζοπορία για το οροπέδιο των Μουσών (όπου και θα διανυκτερεύσουμε το δεύτερο βράδυ), και από εκεί, η τελική «ευθεία» -τρόπος του λέγειν!- για την κορυφή.

Όσο προχωράμε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε το πόσο ψηλά βρισκόμαστε, από το γεγονός πως η βλάστηση ολοένα και αραιώνει, το έδαφος -λογικο!- γίνεται συνεχώς πιο κακοτράχαλο, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε μέσα ή ακόμη και πάνω από τα σύννεφα!

Μοναδικοί ήχοι που μας συνοδεύουν στη διαδρομή είναι τα χτυπήματα των μπαστουνιών, οι ανάσες των αναβατών, αλλά και τα γαϊδουράκια που αποτελούν το αποκλειστικό μέσο μεταφοράς των ειδών πρώτης ανάγκης και των προμηθειών στα καταφύγια.

Μετά από 1,5 ώρα (στο μέσο δηλαδή της διαδρομής) καταφθάνουμε στο αλπικό πεδίο. Το θέαμα ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο, σου προκαλεί ρίγος και σε προετοιμάζει για την επίτευξη του μεγάλου στόχου: Πελώρια, άγρια και απότομα κομμάτια βράχων που οδηγούν στην κορυφή υψώνονται μπροστά σου.

Κάπου σε εκείνο το σημείο αντικρίσαμε την ταμπέλα που οδηγεί, από τη μία, στο καταφύγιο «Κάκκαλος» (20 κρεβάτια), και από την άλλη, στο «Γιόσο Αποστολίδη», το μεγαλύτερο καταφύγιο δυναμικότητας 85 κρεβατιών, όπου και θα διανυκτερεύαμε.

Εκεί, η παρέα μας πήρε τις πρώτες, πολύ βασικές ανάσες, και χωριστήκαμε σε μικρές ομάδες, εφόσον εξοπλιστήκαμε με τα κράνη και τα μποντριέ (tip: κανείς δεν πρέπει να υποτιμά το βουνό). Ύστερα από 25 λεπτά, βρεθήκαμε στο «Λούκι», μπροστά στα τελευταία 200 μέτρα, που επιβεβαιώνουν -όσες φορές και αν ανέβεις!- τη φήμη τους πως είναι τα πλέον απαιτητικά της διαδρομής.

Χέρια και πόδια, πιάνουν δουλειά. Η πέτρινη, κακοτράχαλη σκάλα που υψώνονται μπροστά μας είναι η… stairway to heaven και πρέπει να την ανέβεις. Ευτυχώς, υπάρχει μαζί μας ο πιστοποιημένος οδηγός βουνού και αναρρίχησης, που με τη γνώση τεχνικών, έχει τον τρόπο να μας καθοδηγήσει αργά και σταθερά προς τον στόχο μας, την ώρα που είμαστε δεμένοι με σχοινιά και ασφαλισμένοι σε συγκεκριμένα σημεία επάνω στους βράχους.

Μετά από περίπου 50 λεπτά όπου η αδρεναλίνη κάνει όλες σου τις αισθήσεις να χτυπούν… κόφτες, έρχεται η λύτρωση: Είσαι στην κορυφή, είμαστε στην κορυφή, είμαστε η κορυφή!

Δεύτερος στόχος: check!

Πώς να περιγράψει κανείς αυτή τη θέα; Πως μπορεί να περιγράψει κανείς το πώς είναι να έχεις στα πόδια σου ολόκληρη την έκταση της χώρας; Πως μπορείς να περιγράψεις πως μοιάζει η θάλασσα όταν χάνεται μέσα στον ουρανό και πώς φαίνεται ουρανός όταν «βουτάει» μέσα στο νερό;

Η ελληνική σημαία μας περιμένει εκεί για να βγάλουμε την αναμνηστική μας φωτογραφία, ενώ γράφουμε δυο λόγια, το όνομα μας και την ημερομηνία στο ημερολόγιο που βρίσκεται στον «βωμό». Μια -περιέργως γλυκιά- ανατριχίλα διαπερνά το κορμί, κάποιοι γύρω είναι βουρκωμένοι από την προσπάθεια που έχουν καταβάλει, και όλοι πλέον μπορούμε περήφανα να πούμε «ήμουν και εγώ εκεί!».

Και τότε, συνειδητοποιείς πως έρχεται η ώρα της επιστροφής. Και η συγκεκριμένη επιστροφή, δεν είναι τόσο εύκολη: χέρια, πόδια και όποιο άλλο μέρος του σώματος μπορεί να φανεί… χρήσιμο, αξιοποιήθηκε για να φτάσουμε πίσω στη βάση μας.

Η ημέρα από εδώ και μπρος είχε μόνο ξεκούραση, συζήτηση, αναπόληση της στιγμής, φαγητό και διασκέδαση, μέχρι να έρθει η ώρα, την άλλη μέρα το πρωί, για την κατάβαση προς το Λιτόχωρο.

Μα δεν γινόταν, όμως, να αφήσουμε πίσω μας το βουνό χωρίς να απολαύσουμε το μοναδικό ηλιοβασίλεμα που μας προσφέρει απλόχερα. Έτσι και έγινε. Το ξυπνητήρι ορίστηκε για τις 5.30 π.μ.. Με χοντρά ρούχα και ζεστό καφέ στα χέρια, βγήκαμε εκτός του καταφυγίου για να είμαστε μπροστά στις νεογέννητες αχτίδες του ήλιου.